کلاسيک‌گري

کلاسيک‌گري يا کلاسيسيزم نام يکي از مکاتب ادبي است.

اين سبک به ادبياتي گفته مي‌شود که پيش از پيدايش مکتب‌هاي ديگر و در فاصله قرن‌هاي ۱۵ و ۱۷ در اروپا وجود داشت که خود از هنر يونان و روم قديم تقليد شده بود. در واقع هنر کلاسيک اصلي همان هنر يونان و روم قديم است و مهمترين قانون در نوشته و يا اثر کلاسيک تقليد از طبيعت است. اما نبايد از اين غافل بود که پيروان مکتب‌هاي ديگر نيز خود را ملهم از طبيعت مي‌‌دانند.

رده‌بندي

در مکتب کلاسيک انواع آثار ادبي مانند طبقه‌هاي اجتماع با سلسله مراتب طبقه بندي شده است.

حماسه و رمان

مشخصات حماسه عبارتست از عظمت و شکوه جنگجويانه آن و برجستگي موضوع و قهرمانان آن. در حماسه ؛ قهرمانان ملي را به عظمت خدايي مي‌‌رسانند. آنها از هر لحاظ کامل - دلاور - شجاع - با عزت نفس - پاکدامن ... مي‌‌باشند و خطاهاي آنان نيز خالي از جنبه قهرماني نيست. شاهنامه فردوسي ؛ ايلياد هومر در اوج اين داستان‌ها قرار دارند و وقتي داستان به جاي شعر به صورت نثر بيان شود رمان به وجود مي‌آيد. در رمان نيز همان اصول حماسي بکار مي‌رود با اين تفاوت که در حماسه جنگ و در رمان عشق مقام نخست را به عهده دارد.

تراژدي

ارسطو در تعريف تراژدي مي‌‌گويد: تراژدي عبارتست از تقليد يک حادثه جدي و کامل و داراي وسعت معين ؛ با بياني زيبا که زيبايي آن در تمام قسمت‌ها به يک اندازه باشد ؛ و داراي شکل نمايشي باشد نه داستان و حکايت ؛ و با استفاده از وحشت و ترحم ؛ عواطف مردم را پاک و منزه سازد. قهرمان تراژدي نبايد جنايتکار باشد ؛ ضمنا بسيار پرهيزکار و درست کردار نيز نبايد باشد ؛ ((بايد از خوشبختي به تيره روزي افتاده باشد اما نه بر اثر جنايت بلکه بر اثر اشتباه)). همچنين قهرمان تراژدي بايد با اشخاصي که طرف مقابل او را در تراژدي تشکيل مي‌‌دهند رابطه خانوادگي و يا حسي داشته باشد.

کمدي

کمدي عبارتست از يک اثر نمايشي جالب که اشخاص آنرا شخصيت‌هاي پايين تري نسبت به تراژدي تشکيل مي‌‌دهند و حوادث آن از زندگي روزمره گرفته مي‌شود. در کمدي اصيل (حقيقت نمايي) بايد بيشتر از موارد ديگر لحاظ شود و بايد پايان خوشي داشته باشد و حادثه آن نيز جنبه ابتکاري داشته باشد.

اصول اين سبک

اصول و قواعدي که اين مکتب را گسترش مي‌دهد و آنرا از ديگر مکتب‌هاي برجسته متمايز مي‌کند به شرح زير هستند:

1- تقليد و نمايش از طبيعت: هنرمند کلاسيست بيش از هر چيز بايد سازنده (خوبي)باشد. سازنده‌اي که نمونه کارش را استاد کار کائنات و هستي‌ها پديدآورده‌ است و او بايستي آنرا در آثار خود نقاشي کند. در اين نقاشي و نگارگري دست هنرمند کلاسيک باز است و جنبه‌هاي نيک و دلخواه طبيعت را برمي‌گزيند و با آب و رنگ خيلي بيشتر و دلپذيرتر بر روي صفحه کاغذ مي‌نماياند.

2- توجه و تقليد از پيشينيان: ويژگي دومي که در کار اين دسته از هنرمندان چشم‌گير است، نگريستن و پرواي بي‌اندازه آنان به خداوند ذوق و هنر باستان است. اينها همواره براي يافتن بهترين و برجسته‌ترين قالبها و نمونه‌هاي هنري به کاوش و بررسي در گنجينه گذشتگان مي‌پردازد. از اين رو است که زماني هومر يوناني و گاهي هوراس‌ و ويرژيل رومي در آسمان انديشه و نوشته آنها جلوه‌گري مي‌نمايد.

3- پرواي خرد: هنرمند مکتب کلاسيسيسم هرگز در جولان انديشه پا از دايره خود بيرون نمي‌نهد، به گفته روشن‌تر هيچگاه همچون رمانتيک‌ها گرفتار پنجه رويا و خيال نمي‌گردد. اصل خرد همواره راهبر هنرمندان کلاسيسيست است و آنان را از سرنگون گشتن بدامان "روياهاي شاعرانه" باز مي‌دارد. از همين رو است که مي‌بينيم پيروان اين سبک همچون راسين و لافونتن در فرانسه و شکسپير و ميلتون در انگليس، پرواي زيادي در تراوشهاي روان خويش نسبت به خرد نشان مي‌دهند.

4- آموزندگي و دلپسندي: يک پديده کلاسيسيستي مي‌بايست حتماً در جامه سادگي و دلپسندي، پديده‌اي انگيزاننده و آموزنده باشد، زيرا آموزش نيکي و رواج خوبي‌ها و زيبايي‌ها هدف اصلي يک هنرمند کلاسيک است.

5- جلوه راستي: آنچه را که نيک و درست است، هنرمند به قهرمان داستان خود مي‌بخشد و برفتار او جلوه درستي و راستي مي‌دهد، تا با آموزش نيکي و نمايش واقعيت مردم را بسوي خوبي‌ها و روشنايي‌ها راهبري نماييد.

اين مکتب در سده‌هاي شانزده و هفده به اوج توانايي و گسترش خود مي‌رسد و در فرانسه، ايتاليا، آلمان و انگليس سخنوران زيادي بدان روي مي‌نهند و برخي چون ويليام شکسپير دگرگوني‌هاي چندي در پايه‌هاي آن پديد مي‌آورند. پديده‌هاي اين مکتب بيشتر به گونه شاهکارهاي جاودان ادبيات جهان نمودار گرديده که به نام‌هاي شادينامه (کمدي)، غمنامه (تراژدي)، رزم‌نامه (حماسه) و همچنين شادينامه-غم‌نامه (تراژدي-کمدي) شناخته شده‌اند.

منبع :

http://fa.wikipedia.org